Otóż - można. Od dnia 1 maja 2004r Polska jest członkiem Unii Europejskiej. Polskie prawodawstwo musi zatem dostosowywać się do prawodawstwa unijnego.
Kwestie związane z ustaleniem i stosowaniem właściwego ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego w stosunku do osób migrujacych od maja 2010r. reguluje zasadniczo w stosunku do Państw Członkowskich Unii Europejskiej rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. UE L Nr 166 poz.1 z dnia 30 kwietnia 2004r.) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009r. dotyczące wykonania rozporządzenia nr 883/2004 (Dz.U. UE L Nr 284 poz.1 z dnia 30 października 2009r.)
Interesuje nas (w imieniu naszych klientów) szczególnie przepis brzmiący następująco:
"Osoba, która normalnie wykonuje pracę najemną i pracę na własny rachunek w różnych Państwach Członkowskich podlega ustawodawstwu Państwa Członkowskiego, w którym wykonuje swą pracę najemną"
Przepis ten daje pierwszeństwo umowie o pracę, przy określaniu objęcia ubezpieczeniem społecznym przed innymi tytułami (np. działalnością gospodarczą). Zatem osoba, zatrudniająca się na umowę o pracę w dowolnym kraju UE, odprowadza składki z tytułu ubezpieczenia społecznego w tymże kraju, co automatycznie powoduje wyłączenie tej osoby z polskiego ZUS.
W Wielkiej Brytanii odpowiednikiem polskich składek płaconych do ZUS są składki National Insurance Contributions. Istnieją ich cztery rodzaje, pobierane jako procent od dochodu lub stała suma.
Nie ma tu odpowiednika polskiego ZUS, a więc odrębnej instytucji zajmującej się pobieraniem i zarządzaniem składkami ubezpieczenia społecznego. National Insurance Contribution Office stanowi część urzędu podatkowego (Her Majesty Revenue and Customs). Różne składki są naliczane zależnie od tego czy dana osoba jest zatrudniona “na etacie” czy prowadzi własną działalność gospodarczą.